دشنام‌نامه

ای ناموس ناپرستهای ورجهیده استعمارجوی لگن پرکرده افیونی صفت مدعی پنالتی آلت دست شو جفنگ آفرین خلعت پوش! آی شمایی که با قلبی آرام و دلی مطمئن از هیجان پاک ولی کاذب یک مشت بسیجی رخ بنمای استفاده کردین و توی اتوبوس اون هم در خط ویژه هری پاتر جلد ۶۰۹۸ ام رو میخونید. فکر کردید که من نمی‌دونم که وقتی در هیجان‌های هرروزه و آشغال روده قورباغه طلایی غوطه می‌خورید من علاف میچرخم که شما در خواب ناز خدای نکرده قهقه متکثرتون رو به عرش اعلی روانه کنید؟ خیر اصلا همچین چیزی هم نیست.





چند وقت پیش این خرکچی، این کره اسب عالم امکان، این دگنگ، این تفاله آب هویج بدترین شعرهای سهراب سپهری، این دلال محبت دخترکان کهربایی رویین تن قزوینی، این کسی که حتی از شخص موسوم به رضای امیرخانی هم دون‌تر و مزبله خوار تر هست به ملاقات من اومده بود و هی میزرید که:





«استاد. من تشنه این دریای وسیع معلومات شما هستم، همانا به تازگی معلوم شده که من به واسطه درازی قد و فراخی استعداد شایستگی شاگردی شما را پیدا کرده ام. رخصت مرا ای مرشد که بیاموزم در این طریقت ... »





که مجبور شدم بی مقدمه آن گویش دری پست‌تر از زیردریش را قطع کنم و برایش آیه ای از کلام الله مجید (م) بیاورم که به طرفه العینی انگار که زبان در قفا کرده باشد خاموش شد و گوش داد: «وكذلك مكنا ليوسف في الارض يتبؤ منها حيث يشاء نصيب برحمتنا من نشاء ولانضيع اجر المحسن»





سپس او از در مسابقات حذف شد، بقیه هم حساب کار خود را بکنند.